Ενημερωτικό ταξίδι σε νέες και σχετικά άγνωστες αναρριχητικές διαδρομές βράχου αλλά και χειμερινές. Από το αρχείο μου.

 Συνέχεια ταξιδιού άγνωστων διαδρομών, στον ανεξάντλητο Ολυμπάρα αυτή την φορά!

Διαδρομή: Χειμερινή της κλασσικής "Comici", με παραλλαγή του 1ου μισού από αριστερά, στην βόρεια ορθοπλαγιά του Σρεφανιού.

Με την μαύρη διακεκομμένη η χάραξη της κλασσικής και η κόκκινη η παραλλαγή μας από αριστερά του κεντρικού σπιρουνιού.

Την διαδρομή πραγματοποιήσαμε ο αείμνηστος σχοινοσύντροφος και «αδερφός» Βαγγέλης Βρούτσης και εγώ, στις αρχές Απρίλη του 1989, στα πλαίσια της άτυπης προσωπικής μας προετοιμασίας για την επερχόμενη πρώτη μας αποστολή στα Ιμαλάια το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς. Ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζω εάν ήταν η πρώτη χειμερινή της κλασσικής Comici. Σίγουρα όμως το πρώτο μισό της διαδρομής το κάναμε από αριστερά της κανονικής διαδρομής σαν παραλλαγή, οπότε αυτό είναι σίγουρα η πρώτη χειμερινή. Όχι ότι έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, ειδικά όταν πρόκειται για χειμερινή ανάβαση με συμβατική ασφάλιση, η οποία μπορεί κάθε φορά να είναι διαφορετική λόγω συνθηκών, αλλά έτσι απλά για την ιστορία. Όπως και νά 'χει η ανάβαση αφιερωμένη στον Βαγγέλη!!

Το φορτίο μεγάλο και το χιόνι από ένα σημείο και μετά πολύ και "άσχημο", οπότε αναγκαστική διανυκτέρευση λίγο πιο πάνω από την Πετρόστρουγκα.

Άλλα χρόνια, το βουνό έρημο. Μόνοι μας εκεί, για 5 μέρες που κράτησε η προσπάθεια. Μία διανυκτέρευση έξω στο χιόνι σε πρόχειρη γούρνα για προστασία και τρεις στο τότε μεταλλικό αίθριο του καταφυγίου Γιόσος Αποστολίδης. Το φορτίο και το βάρος μεγάλο. Αναρριχητικό υλικό, τρόφιμα για τουλάχιστον 5-6 μέρες, και τα ανάλογα μαγειρικά (γκαζάκι, καύσιμα σκεύη, κ.λ.π.) και κατά συνέπεια η κίνηση αργή, ειδικά όταν το χιόνι δεν ήταν στα καλύτερά του, σχεδόν σ’ όλη την διαδρομή εκτός του Λαιμού.

Την 2η μέρα, μετά το μπιβουάκ για "Ανάθεμα".

Υπολογίζαμε 4 μέρες το πολύ, αλλά μας βγήκε 5 μέρες. Και αυτό γιατί την 4η μέρα που λογικά θα επιστρέφαμε αν μας πήγαιναν όλα καλά με την διαδρομή, που μας πήγαν, ο καιρός μας την έπαιξε με πολύ δυνατό αέρα και πυκνή ομίχλη. Κλασσικός Όλυμπος, δεν έβλεπες την μύτη σου και με δυσκολία στεκόσουν όρθιος. Με τέτοιες συνθήκες και με στοιχειώδη εμπειρία από ψηλό χειμερινό βουνό και ειδικά Όλυμπο να έχει κάποιος, δεν αφήνει σε καμία περίπτωση το οροπέδιο για κάτω. Σημειωτέου δε, ότι στο οροπέδιο δεν υπήρχαν ακόμα οι μεταλλικοί στύλοι που υπάρχουν τώρα.

Την 2η μέρα, λίγο πριν την Σκούρτα.

Οπότε αραχτοί, καθηλωμένοι στη τζαμαρία όλη μέρα, που από τον δυνατό αέρα που λυσσομανούσε, ήταν φορές που νομίζαμε ότι θα φεύγαμε μαζί μ’ αυτήν, λιώναμε χιονάκι για καφέ, σουπίτσα και νεράκι. Απλά ελπίζαμε να μην κρατήσει μέρες. Δεν είχαμε βλέπεις και τα φοβερά μέσα ορεινής πρόβλεψης καιρού. Στηριζόμασταν περισσότερο στην τοπική εμπειρία, παρά στα μέσα… 

 

Το οροπέδιο και οι κορυφές από την Σκούρτα.

 Kαι yes!! Στη μέση της νύχτας ξυπνήσαμε, όχι από κάποιον δυνατό θόρυβο, αφού μ’ αυτόν αποκαμωμένοι κοιμηθήκαμε, αλλά από την απότομη ησυχία και ξαφνική άπνοια! Τα αστέρια λαμπύριζαν έξω σε υπέροχη ξαστεριά! Κουκουλωθήκαμε ξανά στους υπνόσακους και χαθήκαμε σε βαθύ και ήρεμο ύπνο! Νωρίς το πρωί, ανάλαφροι, βουρ για κάτω!!!

 

3η μέρα αρχίζει η προσπάθεια. Εδώ στο ξεκίνημα της διαδρομής, με παραλλαγή του πρώτου μισού της από αριστερά. Ο καιρός τέλειος!

 

 

Στην 3η σχοινιά λίγο πριν το μεγάλο ζωνάρι.

Στην 2η σχοινιά, από αριστερά (του σπιρουνιού) της κανονικής διαδρομής. Προσωπικά το θεωρούσα πιο ενδιαφέρον.

Στην 4η σχοινιά, στο τέλος του ζωναριού .

Σε ότι αφορά τις φωτογραφίες, είχαμε αλλάξει μηχανές. Εγώ τραβούσα τον Βαγγέλη με την δική του και αυτός εμένα με την δική μου. Καταλαβαίνετε…φωτογραφικές μηχανές με αρνητικά. Οπότε έτσι θα είχε ο καθένας τις δικές του φωτογραφίες… Έτσι παιζόταν το παιχνίδι. Δεν υπήρχαν τα ηλεκτρονικά μέσα. Του Βαγγέλη δεν τις είχα ποτέ, όπως αυτός δεν είχε ποτέ τις δικές μου. Γι’ αυτό εδώ βλέπετε μόνο εμένα στις φωτό. Αυτό για να μην νομίσετε ότι είμαι η ψωνάρα Νάρκισσος… Και σιγά τις φωτό δηλαδή, τεχνικά μιλώντας. Τραβούσαμε όποτε μπορούσαμε στα γρήγορα για την αποτύπωση του γεγονότος κατά κύριο λόγο και όχι για όποια καλλιτεχνία. Ούτε τις φοβερές μηχανές, αλλά ούτε και τον χρόνο είχαμε για κάτι τέτοιο. Άσε, αυτός ο χρόνος μας κυνηγούσε σε μόνιμη βάση... Απλά είναι η ιστορική αξία πιστεύω..

Στα ανώτερα τμήματα της διαδρομής. 5η σχοινιά. Εμφανής η εντονότερη χιονοκάλυψη.

 

 

 

 

Στα ανώτερα τμήματα της διαδρομής. 6η σχοινιά. Η έννοια "χειμερινή" έχει πάρει για τα καλά σάρκα και οστά...

Στην κορφή! Χώμα, αλλά το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα! 8 ώρες προσπάθειας στον βράχο!

Ο Μύτικας από το Στεφάνι!

Σκολιό! Βλέποντας τις βόρειες ορθοπλαγιές του, κάναμε κατ' ευθείαν σχέδια για νέες χειμερινές εκεί... Δεν έκατσε... Δεν βαριέσαι τα όνειρα τσάμπα είναι...